'n Mooie moderne metamorfose

In onze gymnasium-brugklas heeft mevrouw van der Steege verteld over metamorfosen uit de Griekse en Romeinse mythologie.
Daarna heeft zij de opdracht gegeven om een verhaal te schrijven over net zo’n metamorfose, maar dan in de moderne tijd. Anaïs schreef onderstaand verhaal en maakte de bijgaande tekening.
Beiden zijn zo geslaagd, dat we ze graag hier op de website zetten.

Mijn vader

Het is donker. Hans rijdt naar huis. Zijn gedachten zijn bij zijn werk. Het gebeurt vaak dat zijn gedachten bij zijn werk en carrière zijn. Zijn maag rammelt. Ook vanavond zal zijn vrouw zijn bord in de koelkast hebben gezet, mopperend over de zoveelste vergadering deze week. Hij is nauwelijks thuis en als hij thuis is staart hij alleen maar naar zijn computer en telefoon. Zelfs nu, nu zijn vrouw zwanger is van hun eerste kind. Daar hebben ze jaren en jaren op moeten wachten. Zijn vrouw was inmiddels wanhopig en had de goden aangeroepen. ‘Waarom krijgt iedereen een kind, maar ik niet?’ Had ze gehuild. Ze had gedroomd over de Godin Eileithyia die haar had toegelachen. De maand erop waren hun gebeden verhoord.
Het zal sterven. Hans voelt een enorme pijn in zijn hart. Doodgaan zal zijn zoon. Ze weten het allebei. Zijn vrouw is in tranen en hijzelf voelt een liefde in zich die groter is dan alles. Zijn zoon. Zoveel liefde voor dit kind. Zoveel dat hij de Goden aanroept: ‘Schenk mij deze zoon! Servate eum! Schenk mij dit geluk! Maak hem beter en ik zal u alles geven voor het redden van dit leven. Ik zal alles doen!’
De Goden luisteren en redden zijn zoon. In ruil hiervoor moet Hans zijn werk en carrière opgeven. Hij is zo dankbaar dat hij die ruil met beide handen aangrijpt. In de tijd die hij nu over heeft, richt hij zich helemaal op zijn gezin en ontdekt dat hij geniet van zijn nieuwe leven. Hij is de Goden zo dankbaar. Om zijn dankbaarheid te tonen neemt hij kinderen in huis die zelf geen thuis meer hebben. Hij bouwt kamers bij in zijn huis. In zijn verdere leven blijven er kinderen komen en blijft Hans kamers bouwen. Zijn huis is gevuld met kindergelach en vrolijkheid. Wat een rijkdom. Geen echte rijkdom zoals een salaris want dat heeft hij niet. Maar altijd genoeg te eten op die lange, lange tafel vol familie. Want al deze kinderen zijn zijn familie.
Hans is oud. Zijn lachrimpels staan diep gekerfd in zijn gezicht. Als de schors van een boom. Op zijn sterfbed gebeurt het wonderlijke: langzaam verandert zijn huid in een droge bruine korst. Zijn tenen groeien en worden zo lang dat ze zich verankeren in de grond. Zijn armen worden lang en vertakken zich. Hans wordt een boom! Een grote eik. In de enorme stam herkennen zijn kinderen zijn vriendelijke gezicht. Zijn takken reiken beschermend over zijn gezin. Altijd, zelfs na zijn dood, blijft hij hen omarmen en een schuilplek bieden. De Goden glimlachen.
Op mooie warme zomerdagen slepen de kinderen van Hans een enorme tafel onder de eik. Overal in huis worden er stoelen verzameld en bij de tafel gezet. Zijn vrouw haalt haar mooiste tafelkleed tevoorschijn en in een lange rij worden schalen vol eten naar buiten gebracht onder de frisgroene bladeren van de grote eik. En terwijl iedereen praat en eet en lacht lijkt het alsof het gezicht in de boomstam tevreden op hen neerkijkt.

( Met dank aan Anaïs en aan mevrouw van der Steege )