Drie maanden later

In april stond er een interview met mij in de Volkskrant. Met als inleiding: Na de Russische invasie in Oekraïne wist Alexandra Lebedinskaia niet hoe haar collega’s op de middelbare school zouden reageren. [ Het artikel van 14 april 2022 in de Volkskrant.]

De uitnodiging om mee te doen aan deze onderwijsspecial in de krant kwam voor mij volkomen onverwachts. Mensen vragen mij steeds: “Hoe kwamen ze toch bij jou?” Ik weet het niet zeker, maar vermoed via het Centre for Russian Studies in Groningen. Hier zijn we in 2020 als school een samenwerking mee aangegaan.

De krant interviewde voor deze special anderstalige docenten met verschillende culturele achtergronden. Het was voor mij een unieke kans om te vertellen over mijn onderwijsvisie, die inderdaad wordt beïnvloed door mijn opvoeding en opleiding in Rusland.

Aan het einde van het interview stelde de journalist vragen over de politieke situatie in Europa en mijn gevoel erbij gezien mijn afkomst. Ik moest goed nadenken voordat ik het antwoord op de vragen formuleerde. Want de vragen kamen erg dicht bij mijn gevoel en maakten mij kwetsbaar. Sommige collega’s op het Aletta vinden mijn antwoorden dapper. Maar ik heb enkel gezegd wat ik dacht en vind het zelf geen bijzondere daad.

Ik heb de afgelopen drie maanden ervaren dat het artikel in de Volksrant veel heeft losgemaakt bij verschillende mensen uit mijn omgeving. Ik heb ontzettend veel reacties per mail en WhatsApp van mijn collega’s gekregen. Ook van oud-collega’s, ouders en leerlingen van het Aletta. En ik kreeg kaartjes met teksten die aanleiding voor een nieuw artikel zouden kunnen zijn.

Via onze schoolsite – waar het interview ook werd geplaatst – ben ik benaderd door een aantal Oekraïense gezinnen die in Midden-Groningen en omgeving verblijven. Hen begeleid ik nu. Ontzettend leuk om te doen.

Gelukkig blijven de leerlingen die zich hadden opgegeven voor de cursus Russische taal en cultuur op onze school, die ook nu nog gewoon volgen. Ook nieuwe leerlingen kiezen het voor maatwerkuren en dat is fijn.

Ik wil iedereen bedanken voor de open en vaak emotionele gesprekken en de warme gevoelens naar mij uitgesproken. Dat zal voor altijd in mijn herinnering blijven: een fijn gevoel van betrokkenheid en betekenisvolle verbindingen. We maken veel ellende mee: eerst Corona, nu de oorlog. Mensen hebben elkaar nodig voor een echt contact zonder angst en schaamte, het contact dat ons weer bij elkaar brengt. En ik ben blij dat dit op het Aletta mogelijk is. De plek waar iedereen (daarvoor hoef je niet in de krant te komen) zijn verhaal durft te vertellen en wordt gehoord en begrepen.

Alexandra Lebedinskaia, docent Frans, Engels en Russisch